Aristo'da dahil bir çok bilim insani tarih boyunca bunun sebebini açıklamak için araştırmalar yapmış. İnsanlar belki de müzik aracılığıyla ruhlarında bulunan negatif duygulardan arınıyor. Belki de sosyal çevremize ayak uydurmak için kendimizi şartlandırdık. Bu sorunun binlerce cevabı olabilir.
Ünlü bir psikolog olan Dr. Joshua Knobe, Yale Üniversitesi'nde felsefe çalışmaları yürütüyor. Knobe aynı zamanda kalplere dokunan acıklı şarkılar söyleyen indie rock müzisyeniyle evli.
Akademisyen ve aynı meslekten arkadaşları, hüzünlü müziğin insan için ne anlama geldiğini sorgulamak üzere, Journal of Aesthetic Education'da yayınlanan yeni çalışmalar yapmaya başladılar.
Uzun yıllar süren çalışma sonucunda Dr. Knobe, insanların genellikle aynı şey hakkında biri somut, diğeri soyut olmak üzere iki kavram oluşturduklarını ortaya koydu. Mesela, fırça kullanmak gibi teknik bir yeteneğe sahip kişi buna benzer somut bir takım özellikler taşıyorsa sanatçı olarak kabul edilebilir. Ancak belli başlı soyut değerlerden uzaksa; meraktan, yaratıcılıktan veya tutkudan yoksunsa, sadece kazanç elde edebilmek için eski baş yapıtları yeniden şekillendiriyorlarsa sanatçı olmadıklarını ifade edebiliriz.
Opera sanatçısı ve bilişsel bilimci Tara Venkatesan ve Dr. Knobe hüzünlü şarkıların da benzer şekilde ikili bir doğaya sahip olabileceği konusunda ortak bir kanıya sahipler.
BİLİMSEL AÇIKLAMASI
Biyolojik düzeyde, hüzünlü müziğin prolaktin hormonuyla bağlantısı bulunur. Bu hormon ise ağlama ile ilişkilendirilir ve kederi azaltmaya yardımcı olur. Hüzünlü müzik, beyni prolaktin salgılayarak normal, telafi edici bir tepki vermesi için kandırır.
Ayrıca hüzünlü müzikler insanın geçmişe dönmesini sağlayarak bazı anıların hatırlanmasına yardımcı olur. Bu anılar insan hayatında önemliyse hatırlanma durumu gerçekleştiği an ruhumuza iyi gelir. Bazen de zorlu duygular ile baş edemediğimiz zaman müziğe başvururuz ve kendimizi yatıştırırız.